Κenkitsatatsirira

Ήρθα στη Φλωρεντία για να ξεχάσω για λίγο 
το Περού και τους Περουβιανούς, και να που η καταραμένη χώρα μού βγήκε φάντης μπαστούνι σήμερα το πρωί με τον πιο αναπάντεχο τρόπο. Είχα επισκεφτεί το αναστηλωμένο σπίτι του Δάντη, το παρεκκλήσι του Σαν Μαρτίνο και το σοκάκι όπου σύμφωνα με το θρύλο αντίκρισε για πρώτη φορά τη Βεατρίκη, όταν, στο στενό της Σάντα Μαργκερίτα, κοκάλωσα μπροστά σε μια βιτρίνα: τόξα, βέλη, ένα σκαλιστό κουπί, ένα τσουκάλι με γεωμετρικά σχέδια και μια κούκλα φασκιωμένη με μια κούσμα από άγριο
μπαμπάκι. Εκείνο όμως που μου έφερε άξαφνα στο στόμα τη γεύση της περουβιανής ζούγκλας ήταν τρεις τέσσερις φωτογραφίες. Πλατιά ποτάμια, πελώρια δέντρα, εύθραυστες πιρόγες, φτενές καλύβες πάνω σε πασσάλους και σκουροκόκκινοι άντρες και γυναίκες, μισόγυμνοι και μπογιατισμένοι, να με ατενίζουν μέσ' απ' το γυαλιστερό χαρτόνι.
Φυσικά μπήκα. Με μιαν αλλόκοτη ανατριχίλα και το προαίσθημα ότι έκανα βλακεία, διακινδυνεύοντας, για μια ασήμαντη περιέργεια, να ανατρέψω το τόσο καλά σχεδια-
σμένο κι εκτελεσμένο ως τότε πρόγραμμα -ανάγνωση του Δάντη και του Μακιαβέλι 
και αναδίφηση της αναγεννησιακής ζωγραφικής για δυο τρεις μήνες σε απόλυτη μοναξιά- και να προκαλέσω μια μικρή θεομηνία από κείνες που κατά καιρούς φέρνουν τη ζωή μου τα πάνω κάτω. Αλλά φυσικά μπήκα...

Μario Vargas Llosa - Ο άνθρωπος που έλεγε ιστορίες - Εκδόσεις Καστανιώτη